DUCHOWOŚĆ
Naczelną dewizą Reguły św. Benedykta jest: „ABY WE WSZYSTKIM BÓG BYŁ UWIELBIONY”. Cechy charakterystyczne duchowości benedyktyńskiej to: chrystocentryzm, życie cenobityczne czyli wspólnotowe, modlitwa – zwłaszcza liturgiczna – przepajająca każdy szczegół życia wiarą i uwielbieniem Boga, modlitewne zgłębianie Pisma świętego oraz poważnie traktowana praca, tak fizyczna jak umysłowa.
Kształtujące się według Reguły św. Benedykta nasze życie jest ukierunkowane na Boga samego i na stały kontakt z Nim. Przez profesję monastyczną (śluby) wiążemy się w sposób jedyny i niepowtarzalny z Chrystusem, oddając się Mu na zawsze w wyłącznej miłości.
Centrum naszego życia, życia mniszek Benedyktynek od Nieustającej Adoracji, stanowi KULT EUCHARYSTII. – W zjednoczeniu z Chrystusem i przez Niego, który jedynie może godnie wielbić Ojca i wynagradzać za grzech, niewdzięczność, obojętność i brak czci, – uczestnicząc w Ofierze, którą Chrystus składa na uwielbienie Ojca i dla zbawienia świata, – pragniemy wielbić i zadość czynić Chwale i Świętości Boskiego Majestatu w Najświętszym Sakramencie Ołtarza.
Wzorem i strażniczką naszej wierności w oddaniu się Bogu jest MARYJA, Matka Boża. Matka Mechtylda oddała Jej pod szczególną opiekę cały Instytut, każdy klasztor i każdą jego mniszkę, obierając Ją na zawsze jedyną Ksienią, czyli Matką i Najwyższą Przełożoną naszych klasztorów. Każda wspólnota naszego Instytutu co roku w dniu uroczystości Wniebowzięcia Maryi uroczyście ponawia ten wybór i na nowo Jej się powierza.
OJCIEC ŚWIĘTY JAN PAWEŁ II w czasie swej wizyty w jednym z włoskich klasztorów naszego Instytutu tak określił nasze powołanie: „Wy, najdroższe siostry, posiadacie w Mistycznym Ciele Chrystusa szczególną cząstkę. Ale ten przywilej kosztuje, ten przywilej jest związany z ofiarą, ofiarą waszego życia poświęconego całkowicie, bez zastrzeżeń Zbawicielowi Cieszę się tym spotkaniem, szczęśliwy jestem, że znajduję się wśród was, w waszej klauzurze, w tym miejscu modlitwy, gdzie żyje się Eucharystią, gdzie Chrystus Eucharystyczny jest nieustannie – dniem i nocą – adorowany, wielbiony w waszych sercach, słowach, uczuciach, w waszych umysłach. Jednoczę się z wami w tej adoracji, w waszej modlitwie, która jest modlitwą całego Kościoła na całym świecie. Wy w waszych modlitwach, w waszych sercach, powiedziałbym: w waszych dłoniach, niesiecie losy i przeznaczenia Kościoła i świata, bardziej niż my, którzy teraz przeżywamy te losy i zdarzenia w ich kontekście historycznym. Dlatego polecam siebie i cały Kościół waszym modlitwom i waszemu całkowitemu poświęceniu się Panu w waszym powołaniu kontemplacyjnym i benedyktyńskim.”
ŻYCIE CODZIENNE
Kulminacyjnym momentem naszego dnia jest Ofiara Eucharystyczna, z którą ściśle łączy się uroczyście odprawiana Liturgia Godzin. Śpiewamy Panu chwałę w imieniu całego Kościoła, w imieniu wszystkich naszych sióstr i braci. Ogarniamy też wtedy sercem cały świat, wszystkich ludzi, ich radości, troski i cierpienia. Modlimy się za nich. Modlimy się za tych, którzy się nie modlą, za tych, którzy nie mogą się modlić, za tych, którzy nie umieją się modlić i za tych, którzy modlić się nie chcą.
Nieustająca adoracja trwa w dzień i w nocy – kolejno co godzinę zmieniamy się przed tabernakulum. Codziennie też każda siostra poświęca odpowiednią ilość czasu na osobistą cichą modlitwę, na modlitewne czytanie Pisma świętego i lekturę religijną.
Dzień upływa w milczeniu, modlitwie i pracy, a godziny rekreacji zacieśniają więzy siostrzane, są czasem odprężenia i radości.
Życie we wspólnocie jest bardzo proste, wyciszone, skupione, pełne wzajemnej pomocy, razem przeżywanych trosk i radości. Wspólnota klasztoru jest rodziną. Łączy nas jedno powołanie, „zgromadziła nas w jedno miłość Chrystusowa”.
