Słuchaj (…) napomnień Mistrza i nakłoń ucho twojego serca…
Tak rozpoczyna się Reguła św. Benedykta.
Reguła przemawia wprost do serca – w sposób naglący skierowuje się do tego, który odpowiedział na wezwanie Chrystusa…
Wezwanie Boże
przyjęte z głębi serca jest absolutne, wymaga zostawienia wszystkiego, aby wyruszyć w drogę z Chrystusem… Czy miłujesz mnie bardziej…? (J 21, 15).
Powołanie zakonne jest darem ofiarowanym w sposób wolny i w wolności przyjętym. Ten najgłębszy wyraz miłości Bożej wobec was wymaga i z waszej strony odpowiedzi miłości całkowitej danej Chrystusowi.
św. Jan Paweł II
Szukać Boga
Święty Benedykt stawia pytanie temu, kto puka do furty klasztornej: czy naprawdę szukasz Boga? Szukanie Boga wypełnia całe życie monastyczne, tak jak całe życie chrześcijańskie: Boże, mój Boże, Ciebie szukam, Ciebie pragnie moja dusza (Ps 63).
To poszukiwanie wypełnia się w codziennej modlitwie, w walce duchowej, w przebywaniu sam na sam z Bogiem…
Szkoła Służby Bożej
Szkoła – bo to jest droga nieustannego odkrywania, nauki, wzrastania, dojrzewania – aby coraz bardziej otwierać serce na dar kontemplacji, na dar nieskończonej Bożej miłości…
Na tej drodze nigdy nie będziesz sama. Formacja realizuje się we wspólnocie.
Formacja
Formacja to czas wzrastania ludzkiego i duchowego. Dokonuje się poprzez aktywne uczestnictwo w życiu wspólnoty. Opiera się na trzech filarach:
– modlitwa:
liturgiczna (oficjum i Eucharystia)
adoracja Najświętszego Sakramentu
modlitwa osobista
– lectio divina
– medytacyjna i modlitewna lektura Słowa Bożego
– udział w pracach wspólnotowych
To niepowtarzalny czas:
– wchodzenia w zażyłość ze Słowem Bożym, poznawania tradycji monastycznej, Reguły św. Benedykta, pism Matki Założycielki, liturgii, duchowości eucharystycznej.
– budowania więzi
z Chrystusem,
ze wspólnotą, w klimacie wzajemnego szacunku i miłości siostrzanej.
Życie monastyczne przez doświadczenie modlitwy, samotności, milczenia sięga do tajników ludzkiego bytu… Pozwala odzyskać przenikliwe i pogodne spojrzenie, które miłością rani Boskiego Oblubieńca i którego czystość pozwala oglądać Boże Oblicze w świetle wiary…
W miarę postępu w życiu monastycznym i w wierze biegnie się drogą przykazań Bożych z rozszerzonym sercem i niewypowiedzianą słodyczą miłości.
(Reguła św. Benedykta, Prolog)
Kult Eucharystii
Mniszka klauzurowa nieustannie przebywa w obecności Pana, swego Oblubieńca, i prowadzi z nim nieprzerwany dialog. Centrum naszego życia, jako mniszek Benedyktynek od Nieustającej adoracji, stanowi kult Eucharystii. W zjednoczeniu z Chrystusem, uczestnicząc w Jego Ofierze, jaką składa na uwielbienie Ojca i dla zbawienia świata, pragniemy zadośćczynić chwale i świętości Boskiego majestatu w Najświętszym Sakramencie.
W codziennej modlitwie po Mszy Świętej wypowiadamy słowa aktu ofiarowania:
Zjednocz nas z Sobą jako hostie, wprowadź w swoją ofiarę i Sam ofiaruj nas wraz z Sobą. Daj, abyśmy umarły dla nas samych i dla wszystkiego, co się Tobie nie podoba.
Zechciej strawić nas bez reszty w ogniu Twojej miłości i spraw, by całe nasze życie było odtąd nieustanną ofiarą chwały, uwielbienia i miłości, składaną Twemu Ojcu i Tobie w Duchu Świętym (…)
W myśl Matki Założycielki, Katarzyny de Bar, benedyktynka przez wierne przestrzeganie Reguły zdobywa wszystkie przymioty Hostii i wchodzi w bardzo ścisły związek z Jezusem w Boskiej Eucharystii.
Formacja początkowa
Formacja początkowa dzieli się na kilka etapów:
Postulat
to czas głębszego rozpoznawania powołania do naszego Instytutu, rozwijanie wartości ludzkich, chrześcijańskich, zapoznawanie się z życiem we wspólnocie monastycznej.
Nowicjat
trwa dwa lata, rozpoczyna się obrzędem obłóczyn, podczas którego nowicjuszka otrzymuje nowe imię zakonne. Nowicjuszka uczy się podejmować zasadnicze wymagania życia monastycznego i kontemplacyjnego, wchodzi w ducha adoracji, ofiary i wynagrodzenia według Reguły św. Benedykta i Konstytucji. Jest to czas szczególnego skupienia i nasłuchiwania.
Profesję czasową
po odbyciu dwuletniego nowicjatu składa się na trzy lata.
Profeska otrzymuje habit monastyczny, korzysta z przywilejów duchowych klasztoru.
Profesja monastyczna w naszym Instytucie obejmuje:
Ślub stałości (stabilitas loci), przez który mniszka wiąże się z określoną wspólnotą monastyczną.
Ślub posłuszeństwa (oboedientia) – przez ten ślub jednoczy się trwałymi więzami ze zbawczą Wola Bożą.
Ślub sposobu życia według Reguły św. Benedykta czyli ślub nawrócenia obyczajów (conversatio morum) zobowiązuje do sposobu życia według Reguły św. Benedykta, zawiera również zobowiązanie ewangelicznej rady czystości i ubóstwa.
Przez ślub nieustającej adoracji mniszka zobowiązuje się do utrzymania nieprzerwanej, w dzień i w nocy, adoracji Najświętszego Sakramentu.
Profesja wieczysta następuje po 3-6 latach od pierwszej profesji.
Przy profesji wieczystej mniszki mogą otrzymać konsekrację dziewic, przez którą zostają mistycznie zaślubione Chrystusowi i poświęcone na służbę Kościołowi.
Ty bądź jej chwałą, radością, pragnieniem, bądź jej pociechą w smutku, radą w niepewności, obrona przed krzywdą, stałością w ucisku, dostatkiem w ubóstwie, pokarmem w poście, lekarstwem w chorobie. Niech wszystko znajdzie w Tobie, którego ponad wszystko wybrała…
(z rytuału konsekracji dziewic)
Miejsce w Kościele
Święty Jan Paweł II podczas historycznej wizyty w jednym z klasztorów naszego Instytutu tak określił nasze powołanie:
Wy, najdroższe siostry, posiadacie w Mistycznym Ciele Chrystusa szczególną cząstkę. Ale ten przywilej kosztuje, ten przywilej związany jest z ofiarą, ofiarą waszego życia, poświęconego całkowicie, bezwarunkowo Zbawicielowi. Cieszę się tym spotkaniem, szczęśliwy jestem, że znajduję się wśród was, w waszej klauzurze, w tym miejscu modlitwy, gdzie żyje się Eucharystią, gdzie Chrystus Eucharystyczny jest nieustannie – dniem i nocą – adorowany, wielbiony w waszych sercach, słowach, uczuciach, w waszych umysłach. Jednoczę się z wami w tej adoracji, w waszej modlitwie, która jest modlitwa całego Kościoła na całym świecie. Wy, w waszych modlitwach, w waszych sercach, powiedziałbym: w waszych dłoniach, niesiecie losy i przeznaczenia Kościoła i świata, bardziej niż my, którzy teraz przezywamy te losy i zdarzenia w ich kontekście historycznym. Dlatego polecam siebie i cały Kościół waszym modlitwom i waszemu całkowitemu poświęceniu się Panu w waszym powołaniu kontemplacyjnym i benedyktyńskim.
